در دنیا وقتی ملتها را بررسی میکنند به ایران که میرسند ، میگویند ، ایرانی ها ملتی فرهنگی هستند . یعنی تحولات ، چه از نوع مثبت و چه از نوع منفی باید از طریق فرهنگ صورت گیرد . و البته این به معنای آن نیست که مسائل سیاسی ، اقتصادی ، اجتماعی و نظامی بی تاثیر است . خیر ، آنها موثرند ، اما کفه ی فرهنگ همیشه در تحولات ایران سنگینتر بوده است . تا جاییکه گفته اند : شیطنت های فرهنگی از نوع ابتذال در این قسمت از دنیا حتی بیشتر از بمب و موشک نمود خواهد داشت . عبارتی را شماره ی 17 سروش بانوان از میشل هولباک ، دارد که گویای همین مطلب است ، این نویسنده ی اسلام ستیز فرانسوی میگوید : برای غلبه بر مسلمانان باید آنها را به فساد کشید . ما از راه زور نمیتوانیم افراط گرایی دینی را متوقف سازیم ، پس بهتر است مسلمانان را به فساد بکشانیم . جنگ بر ضد افرط گرایی اسلامی با کشتن مسلمانان فائده ای ندارد ، فقط با فاسد کردن آنها میتوان به این پیروزی دست یافت . باید به جای بمب دامن های کوتاه و گوشواره فرو بریزیم.

لذا در مرحله دوم که گذر از باور های رهایی بخش نام دارد ، مجددا  نقش عالمان و اندیشمندان برجسته میشود . منتها این بار آنان معکوس عمل میکنند . و میدان را به جهال و احمق ها میسپارند . یک عبارتی امیر سلام الله علیه در حکمت 283در ارتباط با علل هلاک الشعب ، یعنی علتهایی که باعث سقوط ملت میشود ، دارند . تقاضا میکنم خودتان مطالعه کنید . کاربرد این حکمت ، مرحله ی گذر از باور های انقلابی است . میفرماید : جاهلکم مزداد ، جاهلان شما پرتلاشند . و عالمکم مسوف ، و دانشمندانتان تن پرور و کوتاهی ورزند . در این مرحله مطرب ها و رقاصه ها بدروغ نام هنرمند میگیرند . هنرپیشه ها و ورزشکار ها با انواع حیل به عنوان الگو و اسوه برای دختر ها و پسر های نوجوان و جوان ما مطرح میشوند . آیا فرمایش رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم که میفرمایند : یاتی علی الناس زمان ، بر مردم زمانی خواهد آمد . یکون اسعد الناس بالدنیا لکع بن لکع ، که در آن زمان ، آدم پست فرومایه بنده ی هوای نفس ، فرزند آدم پست ، خوشبخت ترین افراد جهان خواهد بود . مربوط به همین دوره ی پا گذاری روی ارزش های مقدس نیست ؟ آیا پا گذاری ، پایکوبی و لگد مال کردن آنانی که در ادامه ی فرمایش رسول خدا در واقع بهترین مردم خوانده شده اند ، مربوط به همین دوره ی نیست ؟ وجود علمای مسوف که از دین و دانش فقط به پوسته ی آن اکتفاء کرده اند ، از دین و دانش تنها به قسمت پول ساز آن توجه دارند ، زمینه ی کار و تلاش مضاعف را برای الگو های بی اصل و نسب مهیا ساخته است . سقوط علماء و اندیشمندان در این مرحله به حدی است که خداوند  آنان را قطاع الطریق مینامد .

حدیث قدسی است : لا تجعل بینی و بینک عالما قلبه مفتون بحب الدنیا ، بین من و خودتان عالم و دانشمندی را که وجودش پر شده از دنیا دوستی ، قرار ندهید . فانهم قطاع طریقی . اینکه قلب عالم و استادی که مملو از محبت به دنیا شده چیزی نیست که خارج از فهم شما باشد . این چنین موجودات موذی را که مرموزانه برای همان نسیم دگرگونی پادویی میکنند ، رسوا کنید ، توبیخ کنید ، سرزنش کنید ، شاید پیش از اینکه مشمول اقتل الموذی قبل ان یوذی شوند ، نجات پیدا کنند .

قطاع طریقی خطرناکتر و کثیفتر از آن دزدی است که فقط مال و ثروت مردم را به سرقت میبرد . او شما را از پول ، از طلا ، از فرش و از ماشین محروم میسازد و این شما را از آدم شدن ، خلیفه ی خدا شدن و به خدا رسیدن باز داشته است . گناه این به مراتب عظیم تر و بزرگ تر از دزد مال است .