بسم الله الرحمن الرحیم

بازار و حیله گری یهود

دنیا در فرمایش رسول خدا(ص) بازار است. الدنیا سوق. و در بازار آنچه که رواج دارد داد و ستد و سود و زیان است. ربح فیها قوم و خسر آخرون. اینان به بازار دنیا استهزاء آوردند، خدعه و فساد آوردند، بیماری و سفاهت همراه با ندانم کاری آوردند و گمان می کردند سود خواهند برد، سود که نبردند، بماند، ضرر فراوانی هم متحمل شدند. مورد تمسخر خدای متعال قرار گرفتند، از تفکر درست باز ماندند، چشیدن طعم ایمان حقیقی را از خود سلب کردند، بر تحیر خود افزودند، نوسان های فکری را در جمع خودشان افزایش دادند، خودشان را از لطف و عنایت حق تعالی محروم ساختند، منفعلانه بر طغیان و سرکشیشان افزودند، گرفتار کوری درونی شدند که بسا بد تر از کوری بیرونی است.

تاجران ورشکسته و سوء عاقبت نشانه ششمی است که خداوند برای شناسایی و نیز توبیخ و سرزنش آنان آورده است. أُولئِکَ الَّذِینَ اشْتَرَوُا الضَّلالَةَ بِالْهُدى‏ فَما رَبِحَتْ تِجارَتُهُمْ وَ ما کانُوا مُهْتَدِینَ (سوره بقره آیه 16) اینان گمراهی را به هدایت خریدند، پس تجارتشان سود نکرد و در شمار هدایت یافتگان در نیامدند. زمانی که آدمی برای خرید به بازار می رود، باید سرمایه و پول داشته باشد، و اینان: و ما هم بمومنین. از سرمایه ایمان برخوردار نبودند. علاوه بر اینکه صداقت نداشتند، برای بدست آوردن کالا دست به خدعه، نیرنگ و فریب بردند: یخادعون الله و الذین آمنوا.

صداقت و آبرو در بازار از اهمیت فراوانی برخوردار است، می تواند برای مدتی و برای مواردی جای بی پولی را پر کند، اما اینان: و ما یشعرون. از فهم این لطیفه بازاری و این دقیقه سوقی عاجز بودند. از بدترین مریضی ها همین عدم صداقت و به عبارت دیگر دروغگویی است، اگر کسی نخواهد با این مرض مبارزه کند، مرض بر همه اعضا و جوارح اش مستولی خواهد شد، و اینان چنین خواسته ای را نداشتند: فی قلوبهم مرض. و خداوند هم طبق سنت الهی بر مرضشان افزود. بازار در فرمایش رسول خدا(ص): بدترین جاهای زمین است، می فرماید: شر بقاع الارض الاسواق. بازار جایی است که شیطان وسعت کار دارد: و هو میدان ابلیس. و آنچه می تواند مانع از فساد و تباهی و دوری از گناه در این میدان شود، یاد خدا است: من ذکر الله فی السوق مخلصا عند غفلة الناس و شغلهم بما فیه، هر کس در بازار به هنگام غفلت مردم و سر گرم بودنشان به داد و ستد با اخلاص خدا را یاد کند، کتب الله له الف حسنة و غفر الله له یوم القیامة مغفرة لم تخطر علی قلب بشر. خداوند برای او هزار حسنه بنویسد، و روز قیامت آمرزشی بهره او سازد که بر دل هیچ آدمیزادی خطور نکرده باشد. اما اینان به جای ذکر خدا با ورد انما نحن مصلحون و با شعار اصلاح گری، نه تنها با فساد درونیشان مقابله نکردند، بلکه با به نمایش درآوردن فساد در زمین در حقیقت عدم باریک بینی، عدم توجه و عدم دقت نظر، حتی مفاسد ملموس و محسوس را هم شعور نکردند. الا انهم هم المفسدون و لکن لا یشعرون.

شما خوانندگان ارجمند آگاه و هوشیار باشید که اینان مفسد فی الارض اند. و مفسد فی الارض در حقیقت کالمعدوم است. گرچه عدم درک اینان، از جرم بزرگشان نمی کاهد. واضح است کسانی که با چنین سرمایه ای پا به بازار می گذارند، تاجران شکست خورده ای بیش نیستند، اولئک الذین اشتروا الضلالة بالهدی. جز ضلالت بهره ای از بازار دنیا ندارند، تجارتشان باخت باخت است. آنچه فروختند از عمر و جوانی و فطرت پاک انسانی که می توانست هدایت و راهیابی به خوان نعمت پروردگار را برایشان در بر داشته باشد، و آنچه خریدند از ضلالت و گمراهی و بیچارگی جز ضرر و خسران نام دیگری نمی توان بر آن نهاد. فما ربحت تجارتهم. پس تجارتشان سودی نکرد. و اما - أولئِکَ الَّذِینَ اشْتَرَوُا الضَّلالَةَ بِالْهُدى: در بیان ابن عباس: اشتروا الکفر بالایمان. آنان در یک معامله پا یا پای ایمان را دادند و کفر را برداشتند. و در فهم قتادة: استحبوا الضلالة على الهدى. در بازار محبت، ضلالت را بر هدایت ترجیح دادند، گمراهی را دوست گرفتند و به تحسین آن مبادرت ورزیدند. و در تفسیر ابن مسعود: أخذوا الضلالة و ترکوا الهدى. اینان در مقابل ضلالت کرنش، اعتماد، و در نتیجه آن را انتخاب کردند. و با پذیرش ضلالت جایی برای هدایت باقی نگذاردند، لذا هدایت را رها ساختند. و اما آنچه مجاهد گفته است: آمنوا ثم کفروا. ایمان آوردند سپس کفر ورزیدند، به عبارت درست تر ابتداء نمایشی از ایمان دادند سپس بنا به دلائلی حقیقت کفرشان را آشکار ساختند.

تصدیق می کنید که گفته بزرگان و فهم شان از آیه نزدیک به هم است، با این حال ظرافتی که در درک مجاهد وجود دارد، از آنجایی که یهود قومی حیله گر است، شایسته پی گیری و دقت بیشتر می باشد. می فرماید: و قالت طائفة من اهل الکتاب آمنوا بالذی انزل علی الذین آمنوا وجه النهار و اکفروا آخره لعلهم یرجعون.(سوره ی آل عمران آیه 72) قرار یهودیان این شد که جمعی از آنان صبح ایمان آورند، مسلمان شوند و مسلمانیشان را با دوستی و ارتباط با سائر مسلمانان اعلان کنند، نام اسلامی بر خود نهند، اهل مسجد و محراب شوند، قرآن بخوانند و تحلیل دینی داشته باشند. و بعد از مدت کوتاهی دست از ایمانشان بردارند، پا روی عقائدشان گذارند، ارتباطشان را با مسلمانان قطع کنند، با مسجد و محراب بیگانه شوند، به تکذیب قرآن پردازند، حرمتی برای فرستاده خدای متعال قائل نشوند و در تحلیل هایشان دین، ایمان و دستاوردهای مبتنی بر آموزه های قرآن را زیر سوال ببرند. و بدینگونه نومسلمانانی که آمدن اینان را دلیلی بر حقانیت مکتب و مشربشان دانسته بودند، اکنون با ارتداد و رویگردانی صورت گرفته دچار تزلزل نمایند که نکند این جماعت که ظاهرا با کتاب و قلم سر و کار دارند، دانشگاه و موسسات تحقیقاتی و مطالعاتی دارند، سایت دارند، روزنامه و مجله دارند، در رادیو های بیگانه سخن پراکنی میکنند، سوژه های مناسبی برای خبرنگاران میشوند، فیلم میسازند، آهنگ مینوازند، مقاله می خوانند، کتاب می نویسند لابد بهتر از ما میفهمند که به این زودی دست از مسلمانی شسته و عطایش را به لقایش بخشیده اند. آیه در صدد بیان خصلت حیله گری در یهودیان است. میفرماید: و جماعتی از اهل کتاب گفتند: در آغاز روز به آنچه بر مومنان نازل شد، ایمان بیاورید، و در پایان روز انکار کنید، شاید آنان برگردند. خداوند با آوردن کلمه ی - طائفة - میفهماند که تصمیم یهود برای متزلزل ساختن ایمان نومسلمانان فردی نیست، بلکه تصمیمی است که جماعتی از شیاطین، کهنه، علماء و اندیشمندانشان آن را اتخاذ نموده و دستور اجرای آن را داده اند. بعید نیست که تصمیم گیرندگان یهودی علاوه بر بازیگران جزء و دون پایه خود ایفاگر نقش های اصلی این نمایش خطرناک نیز باشند. اینان به اثر بخشی این حیله و نیرنگ نیز امیدوار بودند به همین جهت در انتهای آیه عبارت - لعلهم یرجعون - را ذکر میکنند. اینان در این نمایش تصمیم دارند سناریویی را به صحنه آورند مبنی بر اینکه ما اگر صبح مسلمان شدیم، علتی داشت. احساس میکردیم دین شما دین خوبی است. اکنون که به انتهای روز رسیدیم، متوجه شدیم دین شما آن دینی نیست که ما می پنداشتیم. پر واضح است که این حیله میتواند در جان انسانهای ضعیف الایمان تزلزل ایجاد کند و برای مردم عاقل دردسر بسازد، وقت عقلاء و اندیشمندان متعهد را مدتهای طولانی صرف توجیه و تفسیر این رفتار حیله گرایانه سازد و این در حالی است که یهود همچنان تا به امروز و تا فرداهای نامعلوم، به حیله گری هایش بویژه از طریق ارائه ی تصاویر متحرک و با بیان -  إِنَّما نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُنَ - ادامه میدهد.

شما مومنان نیز با خدایتان عهد ببندید که با تلاش و با بهره گیری از هنر متعهد از آنچه که نه تنها بر مومنان نازل شده که این کلام یهودیان است و در ضدیت با وحی و نبوت رسول خدا(ص) بر زبانشان جاری گشته بلکه از آنچه که بر انبیاء الهی و بر خاتم الانبیاء و المرسلین محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم نازل شده حمایت عملی کرده، علاوه بر مقابله به مثل، عبارت - اللَّهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ - را بگوش یهودیان و یهودی زدگان در همه جای عالم برسانید. بدانید: روسای یهود از ارتباط نمایشی یهودیان با نومسلمانانی که هنوز بسیاری از اقتضاءآت ایمان برایشان نازل و تفهیم نشده بود واهمه داشتند. می ترسیدند که مبادا همین نشست و برخاست ابتدایی و همین ایمان زبانی منجر به ایمان حقیقی در بازیگران یهودی شود، به همین خاطر آنها را نهی می کنند که: وَ لا تُؤْمِنُوا إِلَّا لِمَنْ تَبِعَ دِینَکُمْ.(سوره آل عمران آیه 73) جز به کسى که از آیینتان و از دینتان پیروى مى‏کند، ایمان نیاورید. و این ترس و واهمه البته بی دلیل نیست، عقلاء یهود می دانند ایمان و کفری که به جای اندیشه، تعقل و تفکر ریشه در امر و نهی آنان داشته باشد، و ایمانی که نه به حقیقت، بلکه معطوف به احبار و کهان است، البته تزلزل پذیر و شکننده خواهد بود. آنچه که کهان و احبار یهود را تا به امروز این شکنندگی از اریکه قدرت به زیر نکشیده است، بدون اینکه بخواهیم کار و تلاش بی وقفه آنان را نادیده بگیریم، کوتاهی مومنان در رساندن کلام الهی به گوش یهودی زدگان و بازیگران تحت فرمان یهود است.

روزی که هنر متعهد در خدمت معارف الهی، مکارم اخلاقی و اندیشه های ناب قرآنی قرار گیرد و صدای- اللَّهُ یَسْتَهْزِئُ بِهِمْ - به گوش اهالی دربند زندان های رسانه ای یهود برسد، می توان شاهد فروپاشی و درهم شکستگی سلطنت و امپراطوری زر و زور و تزویر بود. و این گفته ما مستند به فرمایش خدای متعال است: قُلْ إِنَّ الْهُدى‏ هُدَى اللَّه.(سوره آل عمران ادامه آیه73) ای رسول ما به یهودیان بگو که هدایت از آن خداست و اینکه هدایت، هدایت خداست، علاوه بر تعریضی که بر پدیده مدیریت القاء شبهات و وسوسه افکنی های رسانه ای یهود دارد، می فهماند که اگر خدا بخواهد یهودی زدگان و حتی یهودی زادگان غیر جحود اعتراف به حقانیت دین الهی می کنند و نومسلمانان بر ایمان خود افزوده و در راه دینداری و استقرار دین استقامت و پایداری خواهند کرد. 

ادامه دارد ...