برای اینکه زمینه ی قتل انبیاء و ائمه ی هدی بطور کلی برچیده شود و یا به حداقل برسد ، بیش از همه هوشیاری پدر ها و مادر ها در خانواده ی هسته ای را میطلبد . البته پدر ها و مادر ها در خانواده ی بزرگتر مثل مدرسه و دانشگاه ، و پدر ها و مادر ها در سطحی بالاتر مثل رهبران دینی و مقامات رسمی مسئولیتی  حساس و وظیفه ای فوق العاده خطیر بر عهده دارند . ولی روی سخن ما با پدر ها و مادر ها در خانواده های کوچک یا هسته ای است . پدری که پسرش را به ماهواره سپرده ، دخترش را به اینترنت سپرده ، دسترسی به رسانه ها را برای فرزندانش بدون هیچ حفاظی میسر ساخته ، مثل این است که فرزندانش را به قفس حیوانات درنده ای مثل خرس و پلنگ فرستاده است . مثل این است که فرزندانش را به دندان های تیز تمساح سپرده است . از آنجایی که صاحبان رسانه ، هم بقای خودشان و هم دوام خودشان و هم برای پیشبرد اهدافشان به مخاطبانی منفعل و غیر فعال نیاز دارند ، بهترین طعمه ها را کودکان ، نوجوانان و جوانان یافتند . بی محابا رها کردن فرزندان خیانتی است که به آسانی قابل بخشودگی نیست ، فراهم آوردن هر پدیده ای که به عدم ادراک استقلالی فرزندان ما کمک کند ، به سادگی قابل بخشش نخواهد بود .

پدر ها و مادر ها باید بدانند که فرزندانشان فاقد سواد رسانه ای اند ، یعنی بدون هیچ مزاحمتی ، آنچه رسانه ها ارائه میدهند را میپذیرند ، خروجی رسانه ها برای آنها حجت است . القاءآت رسانه ها ، زندگی خصوصی و غیر خصوصی فرزندان را سخت تحت تاثیر قرار میدهد و در رفتارشان ، در کردارشان و در اندیشه شان ظهور عینی پیدا میکند . 

هر اندازه که به جلو میرویم ، وظائف پدر در خانه بیشتر از گذشته میشود . امروز پدر علاوه بر اینکه موظف است احکام و عقائد یاد فرزند بدهد و یا زمینه ی یادگیری آن را در خانه فراهم آورد ، وظیفه دارد فضایی ایجاد کند که فرزند در آن به حداقل های فهم رسانه ای برسد . پدر خود نیز باید از سواد رسانه ای برخوردار باشد . امروزه فرزندان ما بیشترین وقتشان را با تلویزیون ، اینترنت ، فیلم ، سی دی ، بازی های کامپیوتری و این قبیل چیزها میگذرانند .

این یک قانون است که اگر بخواهید در یک استخر شنا کنید باید فن شنا بدانید ، و الا غرق خواهید شد . و اگر بخواهید در دریا شنا کنید بطریق اولی باید شنا بدانید . شنا در دریا به مراتب سخت تر از شنا در استخر است . استفاده از رسانه ها همانند استفاده از دریاست با این تفاوت که رسانه ها نه استخرند و نه دریا . رسانه ها اقیانوسهای مواجی اند که هر آدمی ، با هر سایزی که باشد ، اگر بدون درک رسانه ای ، بدون فهم رسانه ای ، و بدون اینکه توانایی تجزیه و تحلیل خروجی رسانه را داشته باشد ، وارد آن شده است را با خود به ته اقیانوس برده اند و بعد از چند صباحی جسد بی جان او را به ساحل داده اند . پدر باید شرائطی را فراهم کند تا به فرزند جوان و نوجوانش تفهیم شود که آنچه از طریق رسانه دریافت میکند ، میبیند ، میشنود ، و یا میخواند دلیلی برای مطابقت آن با واقعیت نیست . پدر وظیفه دارد به فرزندش گوشزد کند که به وقت استفاده از رسانه ، نگاه نقادانه و تفکر انتقادی را از خود دور نسازد . و پدر باید بداند که این کار آسانی نیست .

کاری که رسانه ها میکنند این است که قدرت تخیل را از فرزند میگیرند ، قدرت تعقل را از او میگیرند ، و خودشان جایگزین تخیل و تعقل او میشوند . و این در حالی است که بشر بدون تخیل و تعقل ، حکم ماشین را خواهد داشت . وقتی بشر ماشین شد ، صاحبان رسانه به آرزوهای خود رسیده اند ، کنترل ماشین ، واضح است که خیلی سخت نیست ، خط دادن به ماشین خیلی زحمت نمیخواهد . وقتی بشر ماشین شد ، زیبا شناسی ندارد . هر چه برایش طراحی کنند ، او مصرف میکند . آنهایی که گرفتار مد های رسانه ای شده اند ، از این دسته اند . زیبایی ها و زشتی ها را با چشم دیگران رصد میکنند . مد رسانه ای که میگوییم فقط در لباس نیست ، در کفش و کلاه نیست ، در اصلاح سر و صورت نیست . مد رسانه ای فرا تر از این چیز هاست . شما مد را میتوانی در نوع دین جویی ، دین داری ، در چگونگی ی اندیشیدن ، در تفکر ، در طرز رفتار با همسر ، در شوهر داری و در بسیاری چیز های دیگر مشاهده کنید .

وقتی ماشین حرکت میکند ، سوخت میخواهد . اما اگر ساکن شد و حرکت نداشت ، سوخت هم نمیخواهد . آدمی هم همینطور است . وقتی حرکت کرد ، جنب و جوش داشت ، نیازمند سوخت و انرژی است . هر چه تحرک بیشتر شد ، مصرف انرژی بیشتر میشود . لذا ورزشکاران بیشترین انرژی را مصرف میکنند . حال اگر بشر ساکن شد ، تحرک نداشت و یا به خواب رفت ، مصرف انرژی در او به حداقل میزسد . در باره ی تماشای تلویزیون میگویند : وقتی شما فیلمی را میبینید ، مصرف انرژی در بدن شما از هنگام خواب هم کمتر است . نگویید که رسانه های متعهد هم داریم ، آنچه که در جامعه قابل مشاهده است ، تفوق و چیرگی رسانه های غیر متعهد است . آقای پیتر فیلیپس Peter Philips که استاد جامعه شناسی در دانشگاه سونوما است و مدیر پژوهش های رسانه ای پراجکت ستسورد هم است ، مقاله ای دارد که من توصیه میکنم عنوان آن را با گوشهای تیز بشنوید ، افسانه ی رسانه های آزاد . خود همین عنوان به اندازه ی کافی گویا ست . واقعا دنیای به اصطلاح مدرن ، فاقد رسانه های آزاد است . رسانه های آزاد یک افسانه است . آقای فیلیپس در مقاله اش نشان میدهد : 118 نفری که در حال حاضر اعضای هیات مدیره ی ده شرکت برجسته ی رسانه ای در آمریکا هستند ، اداره ی 288 شرکت مهم تجاری ملی و بین المللی را بر عهده دارند . اینها خواسته های مردم را شکل میدهند . مردم حق ندارند خواسته داشته باشند . به عبارت درست ، حق ندارند خواسته ی مستقل داشته باشند . نگرانی آقای فیلیپس البته درست است ، اما انگار نگاه منفعت طلبانه و نگاه سخت افزاری در آن بیشتر است . آنچه بر شدت نگرانی میافزاید ، جهت دادن نرم افزاری مردم است .