قرآن وقتی میخواهد ار دوستان نام ببرد ابتدا اعلان میکند که اینها انسانهای موفقی هستند ، رستگارند . و این رستگاری را محکم ادا میکند . نمیگوید : افلح المومنون . مومنها رستگارند . میگوید : قد افلح المومنون . یعنی شک نکنید ، تردید به خودتان راه ندهید . مومنان حتما رستگارند . تاکیدا پیروزی از آن مردم با ایمان است . قرآن برای اعلان نجات مومنان ، فوز و رستگاری مومنان از کلمه ی افلح استفاده میکند . اگر از همه ی آنها که به فلاح و رستگاری رسیدند ، بپرسید چه کردید که به این درجه ی رفیع نائل شدید ؟ در جواب میگویند : اگر کلمه ی افلح شکافته شود ، گویای همه ی کارهایی است که ما کرده ایم .

1 ) برای ما عقیده و ایدئولوژی حکم ریشه را داشت ، عقائد با جان ما آمیخته شده بود ، ما نمیتوانستیم رفتارمان ، اندیشه مان ، کلام و گفتارمان را از عقائدمان جدا کنیم ، عقائد برای ما شاخ و برگ نبود ، اصل بود . آنهایی که عقائد برایشان ریشه نیست ، هر لحظه مانند همان پرنده ای که یک بال دارد و قدرت پرواز ندارد ، در معرض خطرند . همه ی آنهایی که با عقائد به منزله ی شاخ و برگ مینگرند ، با هر تند بادی ممکن است شاخ و برگشان بریزد . برای هر رهگذری امکان آسیب وارد کردن به شاخ و برگ وجود دارد .  مومن در روایات ما مانند کوه است . آن اندازه از کوه را که شما میبینید ، میگویند به همان اندازه در زمین ریشه دارد . المومن کالجبل ، مومن مانند کوه است . کوه چون ریشه دارد محکم است . المومن کالجبل الراسخ ، استحکام مومن هم قابل ملاحظه است . مومن محکم است ، شل و ول نیست . المومن کالجبل الراسخ لاتحرکه العواصف ، مصیبت های روزگار ، تحولات ریز و درشت ، غمها ، غصه ها ، ثروت ، فقر ، تندرستی ، ناخوشی و دیگر چیزها مومن را دگرگون نمیسازد . اگر عقائد ریشه شود مانند همان چوب شبانی میشود که بر سر خصم فرود میآید . داستانی نقل شده از امام فخرالدین رازی که میگوید در کوهستان چوپانی را دیدم که گوسفندانش را میچرانید . با خود گفتم من سالها با دلائل و برهان به وحدانیت معبود و خدای یکتا پی بردم و با این وجود در دریای حیرت ماعرفناک گرفتارم . این چوپان خدای خود را چگونه میشناسد ؟  با چه کیفیتی خدایش را معرفی میکند ؟ پیش چوپان رفتم و پرسیدم : خدایت را چگونه توصیف میکنی ؟ در باره ی خدا چه میگویی ؟ گفت : خدا یکتا است ، خدا بی همتا است . گفتم اگر کسی بگوید خدا دو تاست هیچ دلیلی داری که رفع این سخن کنی ؟ گفت این چوب شبانی را چنان بر سرش میزنم که سرش دو تا شود و مغزش چون سخنش پریشان گردد . بعد از شنیدن این سخن ، امام رازی گفت : من هیچ دلیلی چنین قاطع و برهانی چنین ساطع نیافته ام . حال این یک داستان است اما مفهوم مهمی را القا میکند . این یک واقعیت است که وقتی مطلبی ریشه شد ، اصل شد ، ماندگاری آن بیشتر است . کمتر مورد تعرض واقع میشود . میتواند از خودش دفاع کند . 

2 ) دومین موردی را که رستگاران و بندگان خوب خدا مطرح میکنند ، میگویند که ما  منتظر نماندیم که کسی برای ما کاری کند . از آنچه در طبیعت وجود داشت استفاده کردیم . امکانات موجود در جامعه را غنیمتی دانستیم و از ریز و درشت آن بهره بردیم . آنچه به رشد فکری و فرهنگی ما و آنچه را که به زندگی معنوی ما کمک میرساند به خدمت گرفتیم . مومن دست و پا بسته نیست . حضرت امیر سلام الله علیه میفرماید : المومن هو الکیس . مومن تیز هوش است . اینگونه نیست که همه ی راههای تعالی و سعادت را در حوزه و دانشگاه ببیند . اگر حوزوی شد و اگر دانشگاهی شد مسلما راحت تر میتواند راه نجات را بیابد . اما اینگونه نیست که دیگر راهها بسته است . مومن از همین جلسات هم بهره میبرد . از ملاقات و حضور در محضر عالم استمداد میطلبد . کتابخانه ها را محلی مناسب برای کسب معرفت میداند . مومن مجاهد است ، پر تلاش است و وعده ی خدا را حق میداند که و الذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا . گاهی تماشای مجاهدت و تلاش مورچه ای عامل موفقیت علمی فردی را فراهم آورده است . میپرسند چه شد که به این مقام علمی رسیدی؟ میگوید : دیدم مورچه ای دانه ای را به بلتدی ای میبرد ، دانه سنگین است ، همینکه مورچه به نقطه ای میرسد ، سقوط میکند . مورچه مجدد دانه را برمیدارد و راه سخت و مخالف جاذبه را از نو شروع میکند . میگوید من دیدم که مورچه چهل مرتبه این کار را تکرار کرده اما خسته نشده و دست از طلب برنداشته است . با خود گفتم چرا من این چنین نباشم ؟ گاهی چکه های نرم آب که بر تخته سنگی سخت چکیده و سنگ را شکافته ، استاد کسی میشود ، اینکه میگوییم آدمهای موفق از امکانات جامعه بهره میبرند ، مهمتر از بهره بردن این است که این قبیل چیز ها را امکانات میدانند . بعد میگوید : با خود گفتم سنگ سخت نرم شد ، دل من هم نرم خواهد شد . چرا من عالم نشوم ؟

3 ) سومین مطلبی که در انسانهای رستگار قابل مشاهده است و اهمیت بازگو کردن را دارد ، این است که میگویند ما فقط دشمن شناس نبودیم ، ما دشمن را کنار زده ایم . 

ما امروزه با موجودات حقیری مواجه ایم که نه تنها دشمن را برسمیت نمیشناسند بلکه آن را وهم و توهمی بیش نمیدانند . خداوند لذت بیداری را به همه ی ما ارزانی بدارد و به این افراد هم بفهماند که بلاهت و حقارت زمینه ساز بسیاری از دلبستگیها و وابستگیها در طول تاریخ بوده است . حدیثی را از امام موسی کاظم سلام الله علیه میآورم شاید مطالعه ی آن بعضی از دلهای بدام افتاده را تکان دهد و زمینه ی دشمن شناسی ، دشمن یابی و مبارزه ی با دشمن را در آنان فراهم آورد . وقتی امام علیه السلام به دوستش عبد الله بن جبله خطاب میکند و میفرماید : انکم قوم اعدائکم کثیرة شما گروهی و قومی هستید که دشمنان زیادی دارید . امام خود دشمنان زیاد را معرفی میکند عاداکم الخلق . تمام خلق دشمن شما هستند . امام آنگاه شیعیان را بطور خاص مورد خطاب قرار میدهد یا معشر الشیعة انکم قد عاداکم الخلق .