اينکه از کلمه سگ استفاده مي کنيم صرفا از باب تمثيل است، قصد توبيخ و سرزنش سگ را نداريم. بلکه به فرموده قرآن مثل او همچون مثل سگ است.فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ الْکَلْب. ما در اين مختصر قرار است با موجوداتي آشنا شويم که اگر آنها را از خود برانيم و يا اينکه به حال خود واگذاريم، پارس مي کنند. عوعويشان ما را رها نمي کند. براي آنها تفاوت ندارد که به طريقه پند و اندرز با آنها به گفتگو درآييم و يا از سر ستيز و پرخاش، آنها همچنان در ضلالت و گمراهي باقي مي مانند. إِنْ تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُکْهُ يَلْهَث.

بيان قرآن بسيار گوياست. سگ اينگونه است که: اگر طردش کنى يا طردش نکنى، او را براني يا نراني در همه حال زبان بيرون افکند. يعنى همچنانکه راندن و نراندن سگ نسبت به او يکسان است و او در هيچ حال صفت خود را ترک نمي کند، موجودات سگ صفت که ما قرار است در اين مختصر آنان را به تماشا بنشينيم نيز همين حال را دارند که در هيچ زمانى از خساست و دنائت خود بيرون نمي روند.